Bonjour et au revoir

Dan zit ik alweer in m'n laatste week! Time flies when you're having fun! Waarschijnlijk is dit dan ook m'n laatste berichtje vanuit Ghana. Laten we even voorop stellen dat ik op dit moment nogal moe ben, een combinatie van weinig doen, de hele dag in een plastic stoel zitten, proberen Frans te spreken en te verstaan en vooral weinig eten! Dus ik zal het niet heel lang maken en waarschijnlijk meer dan m'n gebruikelijke hoeveelheid taalfouten maken.

Maandag moest ik afscheid nemen van Raphael, een jongetje die al minstens een maand op de kinderafdeling lag in tractie. Voor de leken, aan z'n been hing een gewicht om een breuk netjes te laten genezen. Hij kon dus ook niet van bed af en heeft dus bijna z'n hele verblijf in een bed gelegen/gezeten. De eerste keer dat ik langs kwam kreeg ik niet meer dan een boos gezicht. Na wat energie kreeg ik dan toch een glimlach en langzamerhand werd Raphael m'n beste mattie van de kinderafdeling! Ik vond daarom ook jammer dat hij weer naar huis mocht, maar na zo'n lang verblijf is het ook wel weer fijn! Toen ik hem gedag kwam zeggen was er niks meer over van z'n boze gezicht en kreeg ik een brede grijns en heel veel high fives en boxen!

Maandag was de planning om met de studenten uit Techiman naar het refugee camp te gaan even buiten Berekum. Het kamp is opgezet om inwoners uit Côte d'Ivoir op te vangen die daar wegens crisis niet meer kunnen blijven. In dit kamp in Ftentaa wonen momenteel 700 mensen, in Cape Coast is nog een kamp met ongeveer 1000 mensen, dat nu volledig vol zit. Het kamp is opgezet door de UN. Foto's heb ik niet gemaakt, aangezien de Ivorianen liever niet op de foto willen. Ze zijn bang herkend te worden, daar kan ik me wel in vinden. Zo boeiend ziet het er verder ook niet uit, heel veel witte tenten met UNHCR erop gedrukt. Zoals je wellicht hebt gemerkt staat er: maandag was de planning.. Inderdaad, op z'n Ghanees kwam Sister/Nurse Judith niet opdagen want ze was aan het reizen. Dinsdag was ze er wel weer, danwel zonder de studenten uit Techiman. Sister Judith is de vetste non die ik ooit heb ontmoet! Lekker rond, immens achterwerk en ze komt rechtstreeks uit Sisteract gelopen! Samen met haar heb ik gister en vandaag een soort poli gedraaid. Niet hoogstaand werk, maar alle basic zorg wordt geleverd. Patienten die te ziek zijn worden doorverwezen naar ons ziekenhuis in Berekum en daar ook opgenomen. Dit alles wordt door de UN betaald. De laatste 2 dagen heb ik een poging gedaan tot Frans spreken, wat meer leek op een Duitser die een poging doet Engels te praten. Dramatisch dus. Gelukkig heeft sister Judith een goed gevoel voor humor en zijn we het er samen over eens dat je beter kan lachen dan boos kijken, want dat kost minder energie!

Gister riep ze: "Fina (zo noemt iedereen mij hier) we are going to work, where is you stethoscope??" Ik dacht dat ik gewoon even meeging om te kijken hoe alles eruit zag. Ik had ook niks meegenomen. Fout gedacht!
"We are not on vacation, we are gonna work very hard doctor!"
"Which doctor are you talking about?"
"You Fina, you are the doctor, so you are gonna treat the patients"
"I'm not a doctor, I'm a third year medical student, I don't know how to treat these patients!"
"Not a problem, you can do it, don't worry!"

Gister heb ik dus toch maar even meegekeken, om te zien hoe alles eraan toe ging. Vandaag was ik goed voorbereid en had m'n stethoscoop mee, m'n tropical medicine boek en ik had wat moed bij elkaar gesprokkeld, wat op de weg naar het kamp alweer naar m'n voeten was gezonken. Aangekomen in het kamp vroeg ik wat dingen over de medicatie en de dosering in de mini-apotheek. Dit was mijn redding, want sister Judith riep uit:
"Aye! You really speak the truth, because you ask so many questions about the medication. You really don't know them! We will work together, I think that is better today!"
Zodoende heb ik vandaag weer meegekeken, aan m'n Frans gewerkt, punten gescoord toen ik voor iedereen wat eten en drinken ging halen. Meer voortgekomen uit m'n eigen hongersnood, maar sister Judith riep uit "Can you see from my face, that I'm hungry?" Braaf stemde ik hier mee in, en ben snel eten gaan halen voordat zij aan mij kon zien dat ik niet totaal eerlijk was geweest.

Nu ben ik alvast aan het kijken hoe ik alles in m'n 2 rugzakken ga krijgen. Hoewel ik 2 broeken en wat andere kleding hier achter laat heb ik weer zoveel nieuwe dingen gekocht dat ik hoop dat alles past!
Maandag ochtend kom ik aan in Nederland en dan zal ik zeker nog een berichtje plaatsen, ik kan zelf al niet wachten om weer naar Nederland te komen.
Stiekem mis ik jullie allemaal hoor!

Liefs Veerle