Nieuw avontuur, nieuwe blog

Volgende week woensdag is het dan zover. Ik vertrek naar Amerika voor 4 maanden om daar onderzoek te gaan doen aan de New York Upstate Medical University. Om jullie allemaal weer op de hoogte te houden heb ik een nieuwe blog aangemaakt:


Veerle in Syracuse, New York

Hier zal ik al mijn verhalen en foto's op posten. Onderaan de site kunnen jullie je aanmelden voor automatische e-mailtjes wanneer ik een nieuw verhaal plaats. Dus als je benieuwd bent naar mijn verhalen, klik dan even op bovenstaande link of type veerle-in-usa.blogspot.com in, in je browser en de rest verschijnt vanzelf!

Liefs Veerle

Bedankt!

Snel even in mijn pauze m'n allerlaatste berichtje hier op mijn blog!

Het is alweer 2 weken geleden dan Maaik en mams me kwamen ophalen van Schiphol! Ik ben volop aan het werk in het ziekenhuis en vandaag begint de introductieweek in Leiden dus druk druk. Daarnaast ook weer gaan hockeyen bij Cartouche dus heel veel leuke dingen om snel weer m'n draai te vinden. Veel mensen vragen of Nederland weer snel went. Ik kan daar op antwoorden, ja! Binnen 1,5 dag had ik wat rare Ghanese trekjes al weer onder controle en de transitie van Afrika naar Europa was sneller en makkelijker gemaakt dan omgekeerd. Dat heeft me wel een week of 3-4 gekost namelijk.

Ik ben hard bezig al mijn foto's op orde te maken zodat ik jullie alle andere foto's kan laten zien. Het zijn er heel veel dus ik zal even goed selecteren, zodat jullie alleen de mooie plaatjes te zien krijgen. Wat ik zelf van 2 maanden weg het moeilijkste vond was om niet de mensen om me heen te hebben die je wel gewoon begrijpen zonder dat je wat hoeft uit te leggen. Ik ben dan ook blij om velen van jullie weer gezien te hebben!

Daarnaast wil ik nog even iedereen bedanken voor alle leuke reactie op m'n blog en de lieve mailtjes en smsjes die jullie mij gestuurd hebben. Zeker na de langere dagen was ik altijd blij om jullie berichtjes te lezen. Hopelijk hebben jullie net zo genoten van mijn berichten als ik van mijn tijd in Ghana!

Liefs Veerle

Bonjour et au revoir

Dan zit ik alweer in m'n laatste week! Time flies when you're having fun! Waarschijnlijk is dit dan ook m'n laatste berichtje vanuit Ghana. Laten we even voorop stellen dat ik op dit moment nogal moe ben, een combinatie van weinig doen, de hele dag in een plastic stoel zitten, proberen Frans te spreken en te verstaan en vooral weinig eten! Dus ik zal het niet heel lang maken en waarschijnlijk meer dan m'n gebruikelijke hoeveelheid taalfouten maken.

Maandag moest ik afscheid nemen van Raphael, een jongetje die al minstens een maand op de kinderafdeling lag in tractie. Voor de leken, aan z'n been hing een gewicht om een breuk netjes te laten genezen. Hij kon dus ook niet van bed af en heeft dus bijna z'n hele verblijf in een bed gelegen/gezeten. De eerste keer dat ik langs kwam kreeg ik niet meer dan een boos gezicht. Na wat energie kreeg ik dan toch een glimlach en langzamerhand werd Raphael m'n beste mattie van de kinderafdeling! Ik vond daarom ook jammer dat hij weer naar huis mocht, maar na zo'n lang verblijf is het ook wel weer fijn! Toen ik hem gedag kwam zeggen was er niks meer over van z'n boze gezicht en kreeg ik een brede grijns en heel veel high fives en boxen!

Maandag was de planning om met de studenten uit Techiman naar het refugee camp te gaan even buiten Berekum. Het kamp is opgezet om inwoners uit Côte d'Ivoir op te vangen die daar wegens crisis niet meer kunnen blijven. In dit kamp in Ftentaa wonen momenteel 700 mensen, in Cape Coast is nog een kamp met ongeveer 1000 mensen, dat nu volledig vol zit. Het kamp is opgezet door de UN. Foto's heb ik niet gemaakt, aangezien de Ivorianen liever niet op de foto willen. Ze zijn bang herkend te worden, daar kan ik me wel in vinden. Zo boeiend ziet het er verder ook niet uit, heel veel witte tenten met UNHCR erop gedrukt. Zoals je wellicht hebt gemerkt staat er: maandag was de planning.. Inderdaad, op z'n Ghanees kwam Sister/Nurse Judith niet opdagen want ze was aan het reizen. Dinsdag was ze er wel weer, danwel zonder de studenten uit Techiman. Sister Judith is de vetste non die ik ooit heb ontmoet! Lekker rond, immens achterwerk en ze komt rechtstreeks uit Sisteract gelopen! Samen met haar heb ik gister en vandaag een soort poli gedraaid. Niet hoogstaand werk, maar alle basic zorg wordt geleverd. Patienten die te ziek zijn worden doorverwezen naar ons ziekenhuis in Berekum en daar ook opgenomen. Dit alles wordt door de UN betaald. De laatste 2 dagen heb ik een poging gedaan tot Frans spreken, wat meer leek op een Duitser die een poging doet Engels te praten. Dramatisch dus. Gelukkig heeft sister Judith een goed gevoel voor humor en zijn we het er samen over eens dat je beter kan lachen dan boos kijken, want dat kost minder energie!

Gister riep ze: "Fina (zo noemt iedereen mij hier) we are going to work, where is you stethoscope??" Ik dacht dat ik gewoon even meeging om te kijken hoe alles eruit zag. Ik had ook niks meegenomen. Fout gedacht!
"We are not on vacation, we are gonna work very hard doctor!"
"Which doctor are you talking about?"
"You Fina, you are the doctor, so you are gonna treat the patients"
"I'm not a doctor, I'm a third year medical student, I don't know how to treat these patients!"
"Not a problem, you can do it, don't worry!"

Gister heb ik dus toch maar even meegekeken, om te zien hoe alles eraan toe ging. Vandaag was ik goed voorbereid en had m'n stethoscoop mee, m'n tropical medicine boek en ik had wat moed bij elkaar gesprokkeld, wat op de weg naar het kamp alweer naar m'n voeten was gezonken. Aangekomen in het kamp vroeg ik wat dingen over de medicatie en de dosering in de mini-apotheek. Dit was mijn redding, want sister Judith riep uit:
"Aye! You really speak the truth, because you ask so many questions about the medication. You really don't know them! We will work together, I think that is better today!"
Zodoende heb ik vandaag weer meegekeken, aan m'n Frans gewerkt, punten gescoord toen ik voor iedereen wat eten en drinken ging halen. Meer voortgekomen uit m'n eigen hongersnood, maar sister Judith riep uit "Can you see from my face, that I'm hungry?" Braaf stemde ik hier mee in, en ben snel eten gaan halen voordat zij aan mij kon zien dat ik niet totaal eerlijk was geweest.

Nu ben ik alvast aan het kijken hoe ik alles in m'n 2 rugzakken ga krijgen. Hoewel ik 2 broeken en wat andere kleding hier achter laat heb ik weer zoveel nieuwe dingen gekocht dat ik hoop dat alles past!
Maandag ochtend kom ik aan in Nederland en dan zal ik zeker nog een berichtje plaatsen, ik kan zelf al niet wachten om weer naar Nederland te komen.
Stiekem mis ik jullie allemaal hoor!

Liefs Veerle

Geslaagd voor inburgeringscursus

Ik ben van mening dat, als je in een nieuw land bent, je je best moet doen je naar hun normen en waarden te gedragen. Hier ben ik dus al 1.5 maand mee bezig en ik heb waarschijnlijk wat steekjes laten vallen, maar over het algemeen is het me redelijk goed vergaan. Ik zal hier later op terug komen, eerst:

Vrijdagmiddag zijn we naar Kumasi vertrokken, de hoofdstad van Ashanti Region. Na 1,5 uur in de file te hebben gestaan over een stuk van ongeveer 15 km kwamen we eindelijk is ons hotel aan! Hier hadden we afgesproken met Joe en zijn vriendin Astrid. Een Ghanees uit Sunyani en Astrid komt uit Nederland en is hier 3 weken op vakantie om Joe op te zoeken. Wij met z'n allen naar de club, iedereen mocht naar binnen behalve ik! Ik had slippers aan en baggy shorts, niet gepast voor een club waar iedereen zulke korte jurkjes aan had dat ze niet eens pool konden spelen zonder alles bloot te geven!
Joe, Jop en ik terug naar het hotel. Ik de schoenen van Jop aan, Jop een paar van Joe en Joe een ander paar van hemzelf. Terug naar de club en relaxen maar! Eindelijk wat Westerse muziek en Nederlandse top 40. Daarna nog naar een andere club waar alleen Afrikaanse muziek werd gedraaid. Je had me moeten zien man! Elke stap die ik zette zag er steeds beter bij en aan het einde van de avond had ik het idee nog best mee te kunnen dansen met de Ghanezen. Oke, ik geef toe dat ik aan het einde de avond ook wel een slok op had, wat wellicht verklaard waarom het leek alsof ik kon dansen.
Om 4 uur 's ochtends m'n bed ingekropen en om 10 uur stonden we (niet fris en fruitig) klaar voor het ontbijt. We hebben het cultural centre bezocht en heb ik m'n laatste souvenirs ingekocht. Paps, mams en Maaik moet ik wel belonen voor het feit dat ik ze zo lang in de steek heb gelaten! Na het cultural centre ben ik naar Offinso vetrokken om Hans te bezoeken. Hans is de uroloog uit Nederland die nu in Ghana woont en het mede mogelijk gemaakt heeft dat ik hierheen kon. Onder het genot van een biertje hebben we ervaringen gedeeld, totdat het heel hard begon te regenen en we binnen zijn gaan eten!

3.15 A.M. begon (hopelijk) het laatste deel van mijn inburgeringscursus in Ghana. Overgeven, diarree, koorts, koud, spierpijn, algemene malaise. Hier in Ghana wijst dat maar naar een ding! Malaria. Gelukkig was ik onder de hoede van Hans die snel zijn neefje naar de apotheek heeft gestuurd om anti-malaria medicatie te halen. Zondag de hele dag in bed doorgebracht en vandaag pas weer terug naar Berekum. Gelukkig voel ik me al stukken beter en hoef ik nog maar 1,5 dag voordat mijn kuur klaar is! Als ik me nog meer wil aanpassen gaan we naar het grote geschut als HIV en TB, maar dit laat is natuurlijk achterwegen! Malaria was al een hele ervaring dus laat ik het hier bij! Aangezien ik toch wel een beetje gebroken ben van dit weekend, houdt m'n verhaal hier ook op!
Tot snel!

Borst eruit en kind eraan!

Alweer even gelden dat ik heb gepost. Vorige week stond ik op de females ward en heb ik welgeteld 3 mensen ontslagen van de afdeling ontslagen, zonder dat ik naar hen zelf of de status had gekeken. Gelukkig had mijn supervisor dat wel gedaan, volgens mij. Sommige andere patienten waren minder gelukkig. Er waren namelijk studenten examen aan het doen voor hun opleiding van de Nurse Training School. Die patienten konden dus niet gezien worden.. In de middagen heb ik steeds OPD gedaan met Jop of Linda. Dat was heel veel leuker dan met een Ghanese house officer. Geen taalbarriere en een volledige anamnese met strutuur en degelijk lichamelijk onderzoek waar nodig.
Toen het eindelijk weekend was, zijn we op zaterdag met Jop, Linda, Briony en Hayley naar Sunyani gegaan. Hayley en Briony zijn 2 vrijwilligers die vanuit Engeland zijn overgekomen en hier ook een paar weken verblijven. De president van Ghana was naar Sunyani afgereisd omdat er een nieuwe partijleider gekozen moest worden. Z'n tegenstander is de First lady van de vorige president. Letterlijk Obama - Hilary Clinton opnieuw. Er waren onwijs veel mensen naartoe gekomen. Daarmee was er ook veel bewaking aanwezig, die wel wat anders werkt dan in Nederland. Hermitisch afsluiten van een weg werkt zo, je je sluit 2 delen van de weg volledig af met hekken en personeel, maar laat de zijkant van de weg helemaal vrij. Zo konden wij letterlijk om het hek heenlopen en toen de weg weer op. Onze moeite werd beloont want bij de ingang van het stadium waar we waren uitgekomen stonden een paar miltairen waar je wel bang van moest worden. Meterslange machinegeweren, vastgehouden door de grootste en breedste Ghanezen die ik ooit gezien heb. Z'n armen waren serieus 3,5x zo groot als die van mij! Niets te zeggen over de omvang van zijn borstkas. We zijn maar snel doorgelopen want ik kreeg er niet echt een veilig gevoel van en we mochten daar in de eerste plaats helemaal niet zijn. Ten tweede viel we nogal op met onze blanke huid en hoe hard je ook je best doet, mensen blijven maar naar je staren. Even verderop merkten we toen ook dat er redelijk wat spanning in de menigte hing. Dus we onze biezen gepakt en zijn met de taxi naar het Eusbett Hotel gereden om wederom te gaan zwemmen en 's avonds pizza te eten. Met echt vlees!! Na het eten weer terug in de taxi naar Berekum. We waren met z'n vijfen, maar zelfs een grote taxi heeft maar plek voor 4 personen.
De Ghanezen hebben daar een oplossing voor: Skinny ones in the front! Nu was het zo dat er veel politie op straat liep en de taxichauffeur niet met 2 personen op de passagiersstoel wukde rijden. Dus kwam Hayley naar de achterbank totdat we voorbij de politie waren gereden. Daar zat ik dan met een 21-jarige op m'n schoot. Niet zo heel erg, behalve dat ik het beste stil kon blijven zitten tegen de brandende pijn, die langzamerhand kwam opzetten. Als er iemand niet stil kan zitten ben ik het wel, zeer blij was ik toen de taxichauffeur stopte om te wisselen, zodat ik in rust verder kon rijden.

Zondag zijn we gaan eten bij Peter en Esther. Peter is een soort personeelbeheerder van het ziekenhuis en Esther is lerares op de basischool hier. Lekker Ghanees eten!! Met een Westers tintje, zodat we het wel lekker moesten vinden. In Ghana, als je word uitgenodigd, kom je eten en als het eten op is, is het de bedoeling dat je weer naar huis gaat. Iets anders dan in Nederland, maar dat maakt het niet minder gezellig!
Maandag was het weer vroeg opstaan, om half 7 stond de wekker. Deze week sta ik op de kinderafdeling. De meeste kinderen hebben malaria en die te ziek zijn om thuis behandeld te worden. Verder werd gister een patientje buiten bewustzijn door haar moeder binnen gebracht. Bleek dat ze een glucose had van 1.6, hoe bedoel je hypo! Uit de status konden we opmaken dat dit zeker niet de eerste keer was. Haar moeder heeft de neiging om haar zo weinig eten te geven dat ze steeds zo laag uitkomt. Nadat ze een infuus met 'glucose' had gekregen, schoot ze door naar 28.3. Zelf was ik niet zo onder de indruk van haar behandeling, maar  de anderen vonden het zeer grappig dat ze nu veel te hoog zat. Laten we het maar houden op een cultuurverschil..

's Middags weer naar de OPD, maar nu de OPD under 5. Heel veel malaria gezien! Lees: bijna iedereen met koorts. Aan het einde van een lange dag, om 3 uur, voor het eerst een anamnese afgenomen. Het stelde allemaal niet zoveel voor, maar toch een goed gevoel om een keer een patientje te hebben behandeld.
Nu je op de kinderafdeling rondloopt zie je ook meer moeders rondlopen. Die allemaal kleine kinderen hebben. Die kleine kinderen moeten allemaal eten, wat tot gevolg heeft dat overal schaamteloos borsten uit jurken worden getrokken om hongerige mondjes te voeden. BH's zijn hier trouwens volledig overbodig, dit is zo'n moment dat ik me niet probeer aan te passen! Waarom zou je ook een rustig hoekje opzoeken, als het ook kan in het bijzijn van 30 anderen, gezellig toch?! Toppunt was toen we naar de longen van een huilend patientje moesten luisteren. Z'n moeder kwam met DE oplossing..gooide haar borst uit haar jurk en hangt het kind eraan en stilte.... Perfecte oplossing, maar het kwam nogal onverwacht. Het duurde even voordat ik uiteindelijk naar de longen kon luisteren.

  

Die avond hadden we een eetafspraak bij Frederick, een jongen die naar de Nurses Training School gaat hier bij het ziekenhuis. Z'n moeder heeft voor ons fufu gemaakt, met kip, geit en groundnut soep. Met z'n allen uit één schaal eten, diarree moet je toch ergens van krijgen en dan heb ik het liever zelf in de hand.
Voor degene die niet weten wat Fufu is: een mix van gekookte Casave en Plantain, wat gestampt wordt tot een stevige bal. Valt onwijs zwaar op de maag, maar het was wel lekker! Los van de geit, wat lijkt op lam en mij ietsje te sterk was. Ook hier werden we na het eten er weer uitgetrapt. Met een volle buik in bed gekropen en op weg naar dromenland.
Hopelijk hebben jullie je weer door mijn verslag heen kunnen slaan!
Tot snel,
Liefs Veerle


Ps: de huidige president is weer tot partijleider verkozen met welgeteld 97%. De een noemt het genant, ik ben van mening dat de partij gewoon nog niet klaar is voor een vrouwelijke leidster!

Lang weekend!

Vrijdag was een nationale feestdag in Ghana, dus hadden we plannen om dit weekend een tripje te gaan maken! In plaats van om half 7 te moeten opstaan, konden we tot 7 uur uitslapen en om 8 uur stond ik netjes op de Males ward te wachten tot dokter Hektor kwam om de ronde te lopen. Om half 9, nog steeds geen Hektor, om kwart voor 9 zei een van de zusters, ga maar naar huis want volgens mij komt hij pas vanmiddag!

Proppen in de trotro

Om 1 uur was de laatste van ons ook klaar met z'n ronde (het gevolg van afwezigheid van nog 2 andere artsen) en konden we eindelijk op weg. Eerst met de trotro naar Wenchi en vandaar door naar Bui National Park. Een groot woud vlak bij de grens met Ivoorkust, wat bekend staat om z'n grote populatie aan nijlpaarden. Toen we eindelijk om 6 uur in het park aankwamen waren we uitgeput. Onze gids liet ons de kamer zien waar we zouden slapen, en kwam hij met een heel mooi verhaal wat we allemaal hier in het park konden doen. Een verhaal waar je niets anders dan enthousiast van kon worden. Hij eindigde zijn verhaal met, en ik maak geen grapje!:

" What I'm trying to say is that because of the Bui dam the Chinese are building up in the forest the park is closed till the year 2013. Because the forest will be flooded, it is to dangerous to go there now. We broadcast this new on the radio. But we can go on a trip to see the sunset. (de zon was echt al bijna onder) Oh and the room is 10 cedi, as is the sunset-tour. Shall we go..?"

Dit had niemand ons kunnen vertellen in Wenchi, waar we aan iedereen vroegen hoe we Bui Park konden bereiken. Na een maand in Ghana kan je je hier niet meer druk om maken, de trip naar Bui Park alleen was al te grappig voor worden! Toen wij dachten dat de trotro echt vol was gingen 2 volwassen mannen bij elkaar op schoot zitten, terwijl de ander aan de buitenkant hing, met de deur open! De sunset tour was trouwens wel heel mooi, foto's zal ik uploaden.

De volgende morgen om 5 uur klaarstaan om het enige busje dat die dag zou komen, van het kamp naar Wenchi the nemen. 500 meter nadat we waren opgehaald werd het busje in een dorp weer stil gezet waar we een 1,5 uur gewacht hebben tot het busje vol was om dan toch echt naar Wenchi te vetrekken. Ook deze trip was weer lachen, gieren, brullen! Ik zal nog een quiz posten over het Ghanese verkeer! We hebben toen besloten om naar Techiman te reizen, waar we wat natuur konden bekijken en naar een Monkey Sanctuary konden gaan. Bloed, zweet en tranen dat omhoog klimmen de berg op, maar dan heb je ook wat! Super uitzicht vanaf een steen die we omgedoopt hebben tot de Lion King rock.

Na de Lion King rock zijn we naar het zogenoemde monkey sanctuary gegaan, waar 2 soorten apen wonen in een regenwoud.De apen daar zijn heilig zoals koeien in India. Je mag ze niet slaan, afschieten en alle andere vervelende dingen. Als een aap overlijdt wordt hij begraven zoals men dat ook bij mensen doet. Dat ziet er als volgt uit:

Je doet dan je best om gewoon te knikken als de gids z'n verhaal vertelt en toch kan ik een kleine glimlach niet onderdrukken. Z'n verhaal rolt er goed uit, maar je moet wel zeer goedgelovig om alles zomaar aan te nemen.

Na Monkey Sanctuary zijn we terug geracet naar Berekum om voor het donker thuis te zijn. Lekker pannenkoeken bakken! Totdat we erachter kwamen dat de meel vol worden en vliegen zat.. Dan maar een stuk kippenpoot en een eitje. Vanmiddag gaan we nog naar een weeshuis om de verjaardagen te vieren van de kinderen die deze maand jarig waren. Afgelopen dinsdag zijn we daar voor het eerst geweest en hebben we ontzettend veel lol gehad met de kinderen! Hopelijk vanmiddag weer.
Foto's hiernaast zijn van dinsdag:
Rechtsboven: Sam, Bright & Co.
Rechtsonder: Lieve bolle baby die naar vis stonk.

Ik heb nog meer foto's geupload die niet in de blog staan, die je kan bekijken door op een van de foto's rechts te klikken.

Liefs Veerle

Zwitserse verassing

Nog snel even een stukje dat ik was vergeten gisteren!

De meesten van jullie weten dat Zermatt, Wallis, Zwitserland mijn favoriete vakantiedorp is! Dan kun je mijn verbazing voorstellen toen ik in Elmina dit tegenkwam:

Ik weet niet hoeveel duizend kilometers van mijn favo dorp. Het enige wat ik dan kan bedenken is: hoe klein is deze wereld niet?! Geen idee wat dit voor een apparaat is, maar goed om te zien dat het wordt hergebruikt. Dat is het enige wat ik even wilde delen, nu laat ik jullie weer genieten van de laatste uurtjes van het weekend!