Snel even in mijn pauze m'n allerlaatste berichtje hier op mijn blog!
Het is alweer 2 weken geleden dan Maaik en mams me kwamen ophalen van Schiphol! Ik ben volop aan het werk in het ziekenhuis en vandaag begint de introductieweek in Leiden dus druk druk. Daarnaast ook weer gaan hockeyen bij Cartouche dus heel veel leuke dingen om snel weer m'n draai te vinden. Veel mensen vragen of Nederland weer snel went. Ik kan daar op antwoorden, ja! Binnen 1,5 dag had ik wat rare Ghanese trekjes al weer onder controle en de transitie van Afrika naar Europa was sneller en makkelijker gemaakt dan omgekeerd. Dat heeft me wel een week of 3-4 gekost namelijk.
Ik ben hard bezig al mijn foto's op orde te maken zodat ik jullie alle andere foto's kan laten zien. Het zijn er heel veel dus ik zal even goed selecteren, zodat jullie alleen de mooie plaatjes te zien krijgen. Wat ik zelf van 2 maanden weg het moeilijkste vond was om niet de mensen om me heen te hebben die je wel gewoon begrijpen zonder dat je wat hoeft uit te leggen. Ik ben dan ook blij om velen van jullie weer gezien te hebben!
Daarnaast wil ik nog even iedereen bedanken voor alle leuke reactie op m'n blog en de lieve mailtjes en smsjes die jullie mij gestuurd hebben. Zeker na de langere dagen was ik altijd blij om jullie berichtjes te lezen. Hopelijk hebben jullie net zo genoten van mijn berichten als ik van mijn tijd in Ghana!
Liefs Veerle
maandag 15 augustus 2011
woensdag 27 juli 2011
Bonjour et au revoir
Dan zit ik alweer in m'n laatste week! Time flies when you're having fun! Waarschijnlijk is dit dan ook m'n laatste berichtje vanuit Ghana. Laten we even voorop stellen dat ik op dit moment nogal moe ben, een combinatie van weinig doen, de hele dag in een plastic stoel zitten, proberen Frans te spreken en te verstaan en vooral weinig eten! Dus ik zal het niet heel lang maken en waarschijnlijk meer dan m'n gebruikelijke hoeveelheid taalfouten maken.
Maandag moest ik afscheid nemen van Raphael, een jongetje die al minstens een maand op de kinderafdeling lag in tractie. Voor de leken, aan z'n been hing een gewicht om een breuk netjes te laten genezen. Hij kon dus ook niet van bed af en heeft dus bijna z'n hele verblijf in een bed gelegen/gezeten. De eerste keer dat ik langs kwam kreeg ik niet meer dan een boos gezicht. Na wat energie kreeg ik dan toch een glimlach en langzamerhand werd Raphael m'n beste mattie van de kinderafdeling! Ik vond daarom ook jammer dat hij weer naar huis mocht, maar na zo'n lang verblijf is het ook wel weer fijn! Toen ik hem gedag kwam zeggen was er niks meer over van z'n boze gezicht en kreeg ik een brede grijns en heel veel high fives en boxen!
Maandag was de planning om met de studenten uit Techiman naar het refugee camp te gaan even buiten Berekum. Het kamp is opgezet om inwoners uit Côte d'Ivoir op te vangen die daar wegens crisis niet meer kunnen blijven. In dit kamp in Ftentaa wonen momenteel 700 mensen, in Cape Coast is nog een kamp met ongeveer 1000 mensen, dat nu volledig vol zit. Het kamp is opgezet door de UN. Foto's heb ik niet gemaakt, aangezien de Ivorianen liever niet op de foto willen. Ze zijn bang herkend te worden, daar kan ik me wel in vinden. Zo boeiend ziet het er verder ook niet uit, heel veel witte tenten met UNHCR erop gedrukt. Zoals je wellicht hebt gemerkt staat er: maandag was de planning.. Inderdaad, op z'n Ghanees kwam Sister/Nurse Judith niet opdagen want ze was aan het reizen. Dinsdag was ze er wel weer, danwel zonder de studenten uit Techiman. Sister Judith is de vetste non die ik ooit heb ontmoet! Lekker rond, immens achterwerk en ze komt rechtstreeks uit Sisteract gelopen! Samen met haar heb ik gister en vandaag een soort poli gedraaid. Niet hoogstaand werk, maar alle basic zorg wordt geleverd. Patienten die te ziek zijn worden doorverwezen naar ons ziekenhuis in Berekum en daar ook opgenomen. Dit alles wordt door de UN betaald. De laatste 2 dagen heb ik een poging gedaan tot Frans spreken, wat meer leek op een Duitser die een poging doet Engels te praten. Dramatisch dus. Gelukkig heeft sister Judith een goed gevoel voor humor en zijn we het er samen over eens dat je beter kan lachen dan boos kijken, want dat kost minder energie!
Gister riep ze: "Fina (zo noemt iedereen mij hier) we are going to work, where is you stethoscope??" Ik dacht dat ik gewoon even meeging om te kijken hoe alles eruit zag. Ik had ook niks meegenomen. Fout gedacht!
"We are not on vacation, we are gonna work very hard doctor!"
"Which doctor are you talking about?"
"You Fina, you are the doctor, so you are gonna treat the patients"
"I'm not a doctor, I'm a third year medical student, I don't know how to treat these patients!"
"Not a problem, you can do it, don't worry!"
Gister heb ik dus toch maar even meegekeken, om te zien hoe alles eraan toe ging. Vandaag was ik goed voorbereid en had m'n stethoscoop mee, m'n tropical medicine boek en ik had wat moed bij elkaar gesprokkeld, wat op de weg naar het kamp alweer naar m'n voeten was gezonken. Aangekomen in het kamp vroeg ik wat dingen over de medicatie en de dosering in de mini-apotheek. Dit was mijn redding, want sister Judith riep uit:
"Aye! You really speak the truth, because you ask so many questions about the medication. You really don't know them! We will work together, I think that is better today!"
Zodoende heb ik vandaag weer meegekeken, aan m'n Frans gewerkt, punten gescoord toen ik voor iedereen wat eten en drinken ging halen. Meer voortgekomen uit m'n eigen hongersnood, maar sister Judith riep uit "Can you see from my face, that I'm hungry?" Braaf stemde ik hier mee in, en ben snel eten gaan halen voordat zij aan mij kon zien dat ik niet totaal eerlijk was geweest.
Nu ben ik alvast aan het kijken hoe ik alles in m'n 2 rugzakken ga krijgen. Hoewel ik 2 broeken en wat andere kleding hier achter laat heb ik weer zoveel nieuwe dingen gekocht dat ik hoop dat alles past!
Maandag ochtend kom ik aan in Nederland en dan zal ik zeker nog een berichtje plaatsen, ik kan zelf al niet wachten om weer naar Nederland te komen.
Stiekem mis ik jullie allemaal hoor!
Liefs Veerle
Maandag was de planning om met de studenten uit Techiman naar het refugee camp te gaan even buiten Berekum. Het kamp is opgezet om inwoners uit Côte d'Ivoir op te vangen die daar wegens crisis niet meer kunnen blijven. In dit kamp in Ftentaa wonen momenteel 700 mensen, in Cape Coast is nog een kamp met ongeveer 1000 mensen, dat nu volledig vol zit. Het kamp is opgezet door de UN. Foto's heb ik niet gemaakt, aangezien de Ivorianen liever niet op de foto willen. Ze zijn bang herkend te worden, daar kan ik me wel in vinden. Zo boeiend ziet het er verder ook niet uit, heel veel witte tenten met UNHCR erop gedrukt. Zoals je wellicht hebt gemerkt staat er: maandag was de planning.. Inderdaad, op z'n Ghanees kwam Sister/Nurse Judith niet opdagen want ze was aan het reizen. Dinsdag was ze er wel weer, danwel zonder de studenten uit Techiman. Sister Judith is de vetste non die ik ooit heb ontmoet! Lekker rond, immens achterwerk en ze komt rechtstreeks uit Sisteract gelopen! Samen met haar heb ik gister en vandaag een soort poli gedraaid. Niet hoogstaand werk, maar alle basic zorg wordt geleverd. Patienten die te ziek zijn worden doorverwezen naar ons ziekenhuis in Berekum en daar ook opgenomen. Dit alles wordt door de UN betaald. De laatste 2 dagen heb ik een poging gedaan tot Frans spreken, wat meer leek op een Duitser die een poging doet Engels te praten. Dramatisch dus. Gelukkig heeft sister Judith een goed gevoel voor humor en zijn we het er samen over eens dat je beter kan lachen dan boos kijken, want dat kost minder energie!
Gister riep ze: "Fina (zo noemt iedereen mij hier) we are going to work, where is you stethoscope??" Ik dacht dat ik gewoon even meeging om te kijken hoe alles eruit zag. Ik had ook niks meegenomen. Fout gedacht!
"We are not on vacation, we are gonna work very hard doctor!"
"Which doctor are you talking about?"
"You Fina, you are the doctor, so you are gonna treat the patients"
"I'm not a doctor, I'm a third year medical student, I don't know how to treat these patients!"
"Not a problem, you can do it, don't worry!"
Gister heb ik dus toch maar even meegekeken, om te zien hoe alles eraan toe ging. Vandaag was ik goed voorbereid en had m'n stethoscoop mee, m'n tropical medicine boek en ik had wat moed bij elkaar gesprokkeld, wat op de weg naar het kamp alweer naar m'n voeten was gezonken. Aangekomen in het kamp vroeg ik wat dingen over de medicatie en de dosering in de mini-apotheek. Dit was mijn redding, want sister Judith riep uit:
"Aye! You really speak the truth, because you ask so many questions about the medication. You really don't know them! We will work together, I think that is better today!"
Zodoende heb ik vandaag weer meegekeken, aan m'n Frans gewerkt, punten gescoord toen ik voor iedereen wat eten en drinken ging halen. Meer voortgekomen uit m'n eigen hongersnood, maar sister Judith riep uit "Can you see from my face, that I'm hungry?" Braaf stemde ik hier mee in, en ben snel eten gaan halen voordat zij aan mij kon zien dat ik niet totaal eerlijk was geweest.
Nu ben ik alvast aan het kijken hoe ik alles in m'n 2 rugzakken ga krijgen. Hoewel ik 2 broeken en wat andere kleding hier achter laat heb ik weer zoveel nieuwe dingen gekocht dat ik hoop dat alles past!
Maandag ochtend kom ik aan in Nederland en dan zal ik zeker nog een berichtje plaatsen, ik kan zelf al niet wachten om weer naar Nederland te komen.
Stiekem mis ik jullie allemaal hoor!
Liefs Veerle
maandag 18 juli 2011
Geslaagd voor inburgeringscursus
Ik ben van mening dat, als je in een nieuw land bent, je je best moet doen je naar hun normen en waarden te gedragen. Hier ben ik dus al 1.5 maand mee bezig en ik heb waarschijnlijk wat steekjes laten vallen, maar over het algemeen is het me redelijk goed vergaan. Ik zal hier later op terug komen, eerst:
Vrijdagmiddag zijn we naar Kumasi vertrokken, de hoofdstad van Ashanti Region. Na 1,5 uur in de file te hebben gestaan over een stuk van ongeveer 15 km kwamen we eindelijk is ons hotel aan! Hier hadden we afgesproken met Joe en zijn vriendin Astrid. Een Ghanees uit Sunyani en Astrid komt uit Nederland en is hier 3 weken op vakantie om Joe op te zoeken. Wij met z'n allen naar de club, iedereen mocht naar binnen behalve ik! Ik had slippers aan en baggy shorts, niet gepast voor een club waar iedereen zulke korte jurkjes aan had dat ze niet eens pool konden spelen zonder alles bloot te geven!
Joe, Jop en ik terug naar het hotel. Ik de schoenen van Jop aan, Jop een paar van Joe en Joe een ander paar van hemzelf. Terug naar de club en relaxen maar! Eindelijk wat Westerse muziek en Nederlandse top 40. Daarna nog naar een andere club waar alleen Afrikaanse muziek werd gedraaid. Je had me moeten zien man! Elke stap die ik zette zag er steeds beter bij en aan het einde van de avond had ik het idee nog best mee te kunnen dansen met de Ghanezen. Oke, ik geef toe dat ik aan het einde de avond ook wel een slok op had, wat wellicht verklaard waarom het leek alsof ik kon dansen.
Om 4 uur 's ochtends m'n bed ingekropen en om 10 uur stonden we (niet fris en fruitig) klaar voor het ontbijt. We hebben het cultural centre bezocht en heb ik m'n laatste souvenirs ingekocht. Paps, mams en Maaik moet ik wel belonen voor het feit dat ik ze zo lang in de steek heb gelaten! Na het cultural centre ben ik naar Offinso vetrokken om Hans te bezoeken. Hans is de uroloog uit Nederland die nu in Ghana woont en het mede mogelijk gemaakt heeft dat ik hierheen kon. Onder het genot van een biertje hebben we ervaringen gedeeld, totdat het heel hard begon te regenen en we binnen zijn gaan eten!
3.15 A.M. begon (hopelijk) het laatste deel van mijn inburgeringscursus in Ghana. Overgeven, diarree, koorts, koud, spierpijn, algemene malaise. Hier in Ghana wijst dat maar naar een ding! Malaria. Gelukkig was ik onder de hoede van Hans die snel zijn neefje naar de apotheek heeft gestuurd om anti-malaria medicatie te halen. Zondag de hele dag in bed doorgebracht en vandaag pas weer terug naar Berekum. Gelukkig voel ik me al stukken beter en hoef ik nog maar 1,5 dag voordat mijn kuur klaar is! Als ik me nog meer wil aanpassen gaan we naar het grote geschut als HIV en TB, maar dit laat is natuurlijk achterwegen! Malaria was al een hele ervaring dus laat ik het hier bij! Aangezien ik toch wel een beetje gebroken ben van dit weekend, houdt m'n verhaal hier ook op!
Tot snel!
Vrijdagmiddag zijn we naar Kumasi vertrokken, de hoofdstad van Ashanti Region. Na 1,5 uur in de file te hebben gestaan over een stuk van ongeveer 15 km kwamen we eindelijk is ons hotel aan! Hier hadden we afgesproken met Joe en zijn vriendin Astrid. Een Ghanees uit Sunyani en Astrid komt uit Nederland en is hier 3 weken op vakantie om Joe op te zoeken. Wij met z'n allen naar de club, iedereen mocht naar binnen behalve ik! Ik had slippers aan en baggy shorts, niet gepast voor een club waar iedereen zulke korte jurkjes aan had dat ze niet eens pool konden spelen zonder alles bloot te geven!
Joe, Jop en ik terug naar het hotel. Ik de schoenen van Jop aan, Jop een paar van Joe en Joe een ander paar van hemzelf. Terug naar de club en relaxen maar! Eindelijk wat Westerse muziek en Nederlandse top 40. Daarna nog naar een andere club waar alleen Afrikaanse muziek werd gedraaid. Je had me moeten zien man! Elke stap die ik zette zag er steeds beter bij en aan het einde van de avond had ik het idee nog best mee te kunnen dansen met de Ghanezen. Oke, ik geef toe dat ik aan het einde de avond ook wel een slok op had, wat wellicht verklaard waarom het leek alsof ik kon dansen.
Om 4 uur 's ochtends m'n bed ingekropen en om 10 uur stonden we (niet fris en fruitig) klaar voor het ontbijt. We hebben het cultural centre bezocht en heb ik m'n laatste souvenirs ingekocht. Paps, mams en Maaik moet ik wel belonen voor het feit dat ik ze zo lang in de steek heb gelaten! Na het cultural centre ben ik naar Offinso vetrokken om Hans te bezoeken. Hans is de uroloog uit Nederland die nu in Ghana woont en het mede mogelijk gemaakt heeft dat ik hierheen kon. Onder het genot van een biertje hebben we ervaringen gedeeld, totdat het heel hard begon te regenen en we binnen zijn gaan eten!
3.15 A.M. begon (hopelijk) het laatste deel van mijn inburgeringscursus in Ghana. Overgeven, diarree, koorts, koud, spierpijn, algemene malaise. Hier in Ghana wijst dat maar naar een ding! Malaria. Gelukkig was ik onder de hoede van Hans die snel zijn neefje naar de apotheek heeft gestuurd om anti-malaria medicatie te halen. Zondag de hele dag in bed doorgebracht en vandaag pas weer terug naar Berekum. Gelukkig voel ik me al stukken beter en hoef ik nog maar 1,5 dag voordat mijn kuur klaar is! Als ik me nog meer wil aanpassen gaan we naar het grote geschut als HIV en TB, maar dit laat is natuurlijk achterwegen! Malaria was al een hele ervaring dus laat ik het hier bij! Aangezien ik toch wel een beetje gebroken ben van dit weekend, houdt m'n verhaal hier ook op!
Tot snel!
dinsdag 12 juli 2011
Borst eruit en kind eraan!
Alweer even gelden dat ik heb gepost. Vorige week stond ik op de females ward en heb ik welgeteld 3 mensen ontslagen van de afdeling ontslagen, zonder dat ik naar hen zelf of de status had gekeken. Gelukkig had mijn supervisor dat wel gedaan, volgens mij. Sommige andere patienten waren minder gelukkig. Er waren namelijk studenten examen aan het doen voor hun opleiding van de Nurse Training School. Die patienten konden dus niet gezien worden.. In de middagen heb ik steeds OPD gedaan met Jop of Linda. Dat was heel veel leuker dan met een Ghanese house officer. Geen taalbarriere en een volledige anamnese met strutuur en degelijk lichamelijk onderzoek waar nodig.
Toen het eindelijk weekend was, zijn we op zaterdag met Jop, Linda, Briony en Hayley naar Sunyani gegaan. Hayley en Briony zijn 2 vrijwilligers die vanuit Engeland zijn overgekomen en hier ook een paar weken verblijven. De president van Ghana was naar Sunyani afgereisd omdat er een nieuwe partijleider gekozen moest worden. Z'n tegenstander is de First lady van de vorige president. Letterlijk Obama - Hilary Clinton opnieuw. Er waren onwijs veel mensen naartoe gekomen. Daarmee was er ook veel bewaking aanwezig, die wel wat anders werkt dan in Nederland. Hermitisch afsluiten van een weg werkt zo, je je sluit 2 delen van de weg volledig af met hekken en personeel, maar laat de zijkant van de weg helemaal vrij. Zo konden wij letterlijk om het hek heenlopen en toen de weg weer op. Onze moeite werd beloont want bij de ingang van het stadium waar we waren uitgekomen stonden een paar miltairen waar je wel bang van moest worden. Meterslange machinegeweren, vastgehouden door de grootste en breedste Ghanezen die ik ooit gezien heb. Z'n armen waren serieus 3,5x zo groot als die van mij! Niets te zeggen over de omvang van zijn borstkas. We zijn maar snel doorgelopen want ik kreeg er niet echt een veilig gevoel van en we mochten daar in de eerste plaats helemaal niet zijn. Ten tweede viel we nogal op met onze blanke huid en hoe hard je ook je best doet, mensen blijven maar naar je staren. Even verderop merkten we toen ook dat er redelijk wat spanning in de menigte hing. Dus we onze biezen gepakt en zijn met de taxi naar het Eusbett Hotel gereden om wederom te gaan zwemmen en 's avonds pizza te eten. Met echt vlees!! Na het eten weer terug in de taxi naar Berekum. We waren met z'n vijfen, maar zelfs een grote taxi heeft maar plek voor 4 personen.
De Ghanezen hebben daar een oplossing voor: Skinny ones in the front! Nu was het zo dat er veel politie op straat liep en de taxichauffeur niet met 2 personen op de passagiersstoel wukde rijden. Dus kwam Hayley naar de achterbank totdat we voorbij de politie waren gereden. Daar zat ik dan met een 21-jarige op m'n schoot. Niet zo heel erg, behalve dat ik het beste stil kon blijven zitten tegen de brandende pijn, die langzamerhand kwam opzetten. Als er iemand niet stil kan zitten ben ik het wel, zeer blij was ik toen de taxichauffeur stopte om te wisselen, zodat ik in rust verder kon rijden.
Zondag zijn we gaan eten bij Peter en Esther. Peter is een soort personeelbeheerder van het ziekenhuis en Esther is lerares op de basischool hier. Lekker Ghanees eten!! Met een Westers tintje, zodat we het wel lekker moesten vinden. In Ghana, als je word uitgenodigd, kom je eten en als het eten op is, is het de bedoeling dat je weer naar huis gaat. Iets anders dan in Nederland, maar dat maakt het niet minder gezellig!
Maandag was het weer vroeg opstaan, om half 7 stond de wekker. Deze week sta ik op de kinderafdeling. De meeste kinderen hebben malaria en die te ziek zijn om thuis behandeld te worden. Verder werd gister een patientje buiten bewustzijn door haar moeder binnen gebracht. Bleek dat ze een glucose had van 1.6, hoe bedoel je hypo! Uit de status konden we opmaken dat dit zeker niet de eerste keer was. Haar moeder heeft de neiging om haar zo weinig eten te geven dat ze steeds zo laag uitkomt. Nadat ze een infuus met 'glucose' had gekregen, schoot ze door naar 28.3. Zelf was ik niet zo onder de indruk van haar behandeling, maar de anderen vonden het zeer grappig dat ze nu veel te hoog zat. Laten we het maar houden op een cultuurverschil..
's Middags weer naar de OPD, maar nu de OPD under 5. Heel veel malaria gezien! Lees: bijna iedereen met koorts. Aan het einde van een lange dag, om 3 uur, voor het eerst een anamnese afgenomen. Het stelde allemaal niet zoveel voor, maar toch een goed gevoel om een keer een patientje te hebben behandeld.
Nu je op de kinderafdeling rondloopt zie je ook meer moeders rondlopen. Die allemaal kleine kinderen hebben. Die kleine kinderen moeten allemaal eten, wat tot gevolg heeft dat overal schaamteloos borsten uit jurken worden getrokken om hongerige mondjes te voeden. BH's zijn hier trouwens volledig overbodig, dit is zo'n moment dat ik me niet probeer aan te passen! Waarom zou je ook een rustig hoekje opzoeken, als het ook kan in het bijzijn van 30 anderen, gezellig toch?! Toppunt was toen we naar de longen van een huilend patientje moesten luisteren. Z'n moeder kwam met DE oplossing..gooide haar borst uit haar jurk en hangt het kind eraan en stilte.... Perfecte oplossing, maar het kwam nogal onverwacht. Het duurde even voordat ik uiteindelijk naar de longen kon luisteren.
Die avond hadden we een eetafspraak bij Frederick, een jongen die naar de Nurses Training School gaat hier bij het ziekenhuis. Z'n moeder heeft voor ons fufu gemaakt, met kip, geit en groundnut soep. Met z'n allen uit één schaal eten, diarree moet je toch ergens van krijgen en dan heb ik het liever zelf in de hand.
Voor degene die niet weten wat Fufu is: een mix van gekookte Casave en Plantain, wat gestampt wordt tot een stevige bal. Valt onwijs zwaar op de maag, maar het was wel lekker! Los van de geit, wat lijkt op lam en mij ietsje te sterk was. Ook hier werden we na het eten er weer uitgetrapt. Met een volle buik in bed gekropen en op weg naar dromenland.
Hopelijk hebben jullie je weer door mijn verslag heen kunnen slaan!
Tot snel,
Liefs Veerle
Ps: de huidige president is weer tot partijleider verkozen met welgeteld 97%. De een noemt het genant, ik ben van mening dat de partij gewoon nog niet klaar is voor een vrouwelijke leidster!
Toen het eindelijk weekend was, zijn we op zaterdag met Jop, Linda, Briony en Hayley naar Sunyani gegaan. Hayley en Briony zijn 2 vrijwilligers die vanuit Engeland zijn overgekomen en hier ook een paar weken verblijven. De president van Ghana was naar Sunyani afgereisd omdat er een nieuwe partijleider gekozen moest worden. Z'n tegenstander is de First lady van de vorige president. Letterlijk Obama - Hilary Clinton opnieuw. Er waren onwijs veel mensen naartoe gekomen. Daarmee was er ook veel bewaking aanwezig, die wel wat anders werkt dan in Nederland. Hermitisch afsluiten van een weg werkt zo, je je sluit 2 delen van de weg volledig af met hekken en personeel, maar laat de zijkant van de weg helemaal vrij. Zo konden wij letterlijk om het hek heenlopen en toen de weg weer op. Onze moeite werd beloont want bij de ingang van het stadium waar we waren uitgekomen stonden een paar miltairen waar je wel bang van moest worden. Meterslange machinegeweren, vastgehouden door de grootste en breedste Ghanezen die ik ooit gezien heb. Z'n armen waren serieus 3,5x zo groot als die van mij! Niets te zeggen over de omvang van zijn borstkas. We zijn maar snel doorgelopen want ik kreeg er niet echt een veilig gevoel van en we mochten daar in de eerste plaats helemaal niet zijn. Ten tweede viel we nogal op met onze blanke huid en hoe hard je ook je best doet, mensen blijven maar naar je staren. Even verderop merkten we toen ook dat er redelijk wat spanning in de menigte hing. Dus we onze biezen gepakt en zijn met de taxi naar het Eusbett Hotel gereden om wederom te gaan zwemmen en 's avonds pizza te eten. Met echt vlees!! Na het eten weer terug in de taxi naar Berekum. We waren met z'n vijfen, maar zelfs een grote taxi heeft maar plek voor 4 personen.
De Ghanezen hebben daar een oplossing voor: Skinny ones in the front! Nu was het zo dat er veel politie op straat liep en de taxichauffeur niet met 2 personen op de passagiersstoel wukde rijden. Dus kwam Hayley naar de achterbank totdat we voorbij de politie waren gereden. Daar zat ik dan met een 21-jarige op m'n schoot. Niet zo heel erg, behalve dat ik het beste stil kon blijven zitten tegen de brandende pijn, die langzamerhand kwam opzetten. Als er iemand niet stil kan zitten ben ik het wel, zeer blij was ik toen de taxichauffeur stopte om te wisselen, zodat ik in rust verder kon rijden.
Zondag zijn we gaan eten bij Peter en Esther. Peter is een soort personeelbeheerder van het ziekenhuis en Esther is lerares op de basischool hier. Lekker Ghanees eten!! Met een Westers tintje, zodat we het wel lekker moesten vinden. In Ghana, als je word uitgenodigd, kom je eten en als het eten op is, is het de bedoeling dat je weer naar huis gaat. Iets anders dan in Nederland, maar dat maakt het niet minder gezellig!
Maandag was het weer vroeg opstaan, om half 7 stond de wekker. Deze week sta ik op de kinderafdeling. De meeste kinderen hebben malaria en die te ziek zijn om thuis behandeld te worden. Verder werd gister een patientje buiten bewustzijn door haar moeder binnen gebracht. Bleek dat ze een glucose had van 1.6, hoe bedoel je hypo! Uit de status konden we opmaken dat dit zeker niet de eerste keer was. Haar moeder heeft de neiging om haar zo weinig eten te geven dat ze steeds zo laag uitkomt. Nadat ze een infuus met 'glucose' had gekregen, schoot ze door naar 28.3. Zelf was ik niet zo onder de indruk van haar behandeling, maar de anderen vonden het zeer grappig dat ze nu veel te hoog zat. Laten we het maar houden op een cultuurverschil..
's Middags weer naar de OPD, maar nu de OPD under 5. Heel veel malaria gezien! Lees: bijna iedereen met koorts. Aan het einde van een lange dag, om 3 uur, voor het eerst een anamnese afgenomen. Het stelde allemaal niet zoveel voor, maar toch een goed gevoel om een keer een patientje te hebben behandeld.
Nu je op de kinderafdeling rondloopt zie je ook meer moeders rondlopen. Die allemaal kleine kinderen hebben. Die kleine kinderen moeten allemaal eten, wat tot gevolg heeft dat overal schaamteloos borsten uit jurken worden getrokken om hongerige mondjes te voeden. BH's zijn hier trouwens volledig overbodig, dit is zo'n moment dat ik me niet probeer aan te passen! Waarom zou je ook een rustig hoekje opzoeken, als het ook kan in het bijzijn van 30 anderen, gezellig toch?! Toppunt was toen we naar de longen van een huilend patientje moesten luisteren. Z'n moeder kwam met DE oplossing..gooide haar borst uit haar jurk en hangt het kind eraan en stilte.... Perfecte oplossing, maar het kwam nogal onverwacht. Het duurde even voordat ik uiteindelijk naar de longen kon luisteren.
Die avond hadden we een eetafspraak bij Frederick, een jongen die naar de Nurses Training School gaat hier bij het ziekenhuis. Z'n moeder heeft voor ons fufu gemaakt, met kip, geit en groundnut soep. Met z'n allen uit één schaal eten, diarree moet je toch ergens van krijgen en dan heb ik het liever zelf in de hand.Voor degene die niet weten wat Fufu is: een mix van gekookte Casave en Plantain, wat gestampt wordt tot een stevige bal. Valt onwijs zwaar op de maag, maar het was wel lekker! Los van de geit, wat lijkt op lam en mij ietsje te sterk was. Ook hier werden we na het eten er weer uitgetrapt. Met een volle buik in bed gekropen en op weg naar dromenland.
Hopelijk hebben jullie je weer door mijn verslag heen kunnen slaan!
Tot snel,
Liefs Veerle
Ps: de huidige president is weer tot partijleider verkozen met welgeteld 97%. De een noemt het genant, ik ben van mening dat de partij gewoon nog niet klaar is voor een vrouwelijke leidster!
zondag 3 juli 2011
Lang weekend!
Vrijdag was een nationale feestdag in Ghana, dus hadden we plannen om dit weekend een tripje te gaan maken! In plaats van om half 7 te moeten opstaan, konden we tot 7 uur uitslapen en om 8 uur stond ik netjes op de Males ward te wachten tot dokter Hektor kwam om de ronde te lopen. Om half 9, nog steeds geen Hektor, om kwart voor 9 zei een van de zusters, ga maar naar huis want volgens mij komt hij pas vanmiddag!
Om 1 uur was de laatste van ons ook klaar met z'n ronde (het gevolg van afwezigheid van nog 2 andere artsen) en konden we eindelijk op weg. Eerst met de trotro naar Wenchi en vandaar door naar Bui National Park. Een groot woud vlak bij de grens met Ivoorkust, wat bekend staat om z'n grote populatie aan nijlpaarden. Toen we eindelijk om 6 uur in het park aankwamen waren we uitgeput. Onze gids liet ons de kamer zien waar we zouden slapen, en kwam hij met een heel mooi verhaal wat we allemaal hier in het park konden doen. Een verhaal waar je niets anders dan enthousiast van kon worden. Hij eindigde zijn verhaal met, en ik maak geen grapje!:
" What I'm trying to say is that because of the Bui dam the Chinese are building up in the forest the park is closed till the year 2013. Because the forest will be flooded, it is to dangerous to go there now. We broadcast this new on the radio. But we can go on a trip to see the sunset. (de zon was echt al bijna onder) Oh and the room is 10 cedi, as is the sunset-tour. Shall we go..?"
Dit had niemand ons kunnen vertellen in Wenchi, waar we aan iedereen vroegen hoe we Bui Park konden bereiken. Na een maand in Ghana kan je je hier niet meer druk om maken, de trip naar Bui Park alleen was al te grappig voor worden! Toen wij dachten dat de trotro echt vol was gingen 2 volwassen mannen bij elkaar op schoot zitten, terwijl de ander aan de buitenkant hing, met de deur open! De sunset tour was trouwens wel heel mooi, foto's zal ik uploaden.
De volgende morgen om 5 uur klaarstaan om het enige busje dat die dag zou komen, van het kamp naar Wenchi the nemen. 500 meter nadat we waren opgehaald werd het busje in een dorp weer stil gezet waar we een 1,5 uur gewacht hebben tot het busje vol was om dan toch echt naar Wenchi te vetrekken. Ook deze trip was weer lachen, gieren, brullen! Ik zal nog een quiz posten over het Ghanese verkeer! We hebben toen besloten om naar Techiman te reizen, waar we wat natuur konden bekijken en naar een Monkey Sanctuary konden gaan. Bloed, zweet en tranen dat omhoog klimmen de berg op, maar dan heb je ook wat! Super uitzicht vanaf een steen die we omgedoopt hebben tot de Lion King rock.
Na de Lion King rock zijn we naar het zogenoemde monkey sanctuary gegaan, waar 2 soorten apen wonen in een regenwoud.De apen daar zijn heilig zoals koeien in India. Je mag ze niet slaan, afschieten en alle andere vervelende dingen. Als een aap overlijdt wordt hij begraven zoals men dat ook bij mensen doet. Dat ziet er als volgt uit:
Je doet dan je best om gewoon te knikken als de gids z'n verhaal vertelt en toch kan ik een kleine glimlach niet onderdrukken. Z'n verhaal rolt er goed uit, maar je moet wel zeer goedgelovig om alles zomaar aan te nemen.
Na Monkey Sanctuary zijn we terug geracet naar Berekum om voor het donker thuis te zijn. Lekker pannenkoeken bakken! Totdat we erachter kwamen dat de meel vol worden en vliegen zat.. Dan maar een stuk kippenpoot en een eitje. Vanmiddag gaan we nog naar een weeshuis om de verjaardagen te vieren van de kinderen die deze maand jarig waren. Afgelopen dinsdag zijn we daar voor het eerst geweest en hebben we ontzettend veel lol gehad met de kinderen! Hopelijk vanmiddag weer.
Foto's hiernaast zijn van dinsdag:
Rechtsboven: Sam, Bright & Co.
Rechtsonder: Lieve bolle baby die naar vis stonk.
Ik heb nog meer foto's geupload die niet in de blog staan, die je kan bekijken door op een van de foto's rechts te klikken.
Liefs Veerle
 |
| Proppen in de trotro |
" What I'm trying to say is that because of the Bui dam the Chinese are building up in the forest the park is closed till the year 2013. Because the forest will be flooded, it is to dangerous to go there now. We broadcast this new on the radio. But we can go on a trip to see the sunset. (de zon was echt al bijna onder) Oh and the room is 10 cedi, as is the sunset-tour. Shall we go..?"
Dit had niemand ons kunnen vertellen in Wenchi, waar we aan iedereen vroegen hoe we Bui Park konden bereiken. Na een maand in Ghana kan je je hier niet meer druk om maken, de trip naar Bui Park alleen was al te grappig voor worden! Toen wij dachten dat de trotro echt vol was gingen 2 volwassen mannen bij elkaar op schoot zitten, terwijl de ander aan de buitenkant hing, met de deur open! De sunset tour was trouwens wel heel mooi, foto's zal ik uploaden.
Na de Lion King rock zijn we naar het zogenoemde monkey sanctuary gegaan, waar 2 soorten apen wonen in een regenwoud.De apen daar zijn heilig zoals koeien in India. Je mag ze niet slaan, afschieten en alle andere vervelende dingen. Als een aap overlijdt wordt hij begraven zoals men dat ook bij mensen doet. Dat ziet er als volgt uit:Je doet dan je best om gewoon te knikken als de gids z'n verhaal vertelt en toch kan ik een kleine glimlach niet onderdrukken. Z'n verhaal rolt er goed uit, maar je moet wel zeer goedgelovig om alles zomaar aan te nemen.
Na Monkey Sanctuary zijn we terug geracet naar Berekum om voor het donker thuis te zijn. Lekker pannenkoeken bakken! Totdat we erachter kwamen dat de meel vol worden en vliegen zat.. Dan maar een stuk kippenpoot en een eitje. Vanmiddag gaan we nog naar een weeshuis om de verjaardagen te vieren van de kinderen die deze maand jarig waren. Afgelopen dinsdag zijn we daar voor het eerst geweest en hebben we ontzettend veel lol gehad met de kinderen! Hopelijk vanmiddag weer.Foto's hiernaast zijn van dinsdag:
Rechtsboven: Sam, Bright & Co.
Rechtsonder: Lieve bolle baby die naar vis stonk.
Ik heb nog meer foto's geupload die niet in de blog staan, die je kan bekijken door op een van de foto's rechts te klikken.
Liefs Veerle
zondag 26 juni 2011
Zwitserse verassing
Nog snel even een stukje dat ik was vergeten gisteren!
De meesten van jullie weten dat Zermatt, Wallis, Zwitserland mijn favoriete vakantiedorp is! Dan kun je mijn verbazing voorstellen toen ik in Elmina dit tegenkwam:
Ik weet niet hoeveel duizend kilometers van mijn favo dorp. Het enige wat ik dan kan bedenken is: hoe klein is deze wereld niet?! Geen idee wat dit voor een apparaat is, maar goed om te zien dat het wordt hergebruikt. Dat is het enige wat ik even wilde delen, nu laat ik jullie weer genieten van de laatste uurtjes van het weekend!
De meesten van jullie weten dat Zermatt, Wallis, Zwitserland mijn favoriete vakantiedorp is! Dan kun je mijn verbazing voorstellen toen ik in Elmina dit tegenkwam:
zaterdag 25 juni 2011
That's GH for you babe!
I'm back! Na 13 uur reizen was ik eindelijk weer home sweet home!! Het gaat snel, maar het voelde echt alsof ik weer thuis was toen ik in Berekum de taxi uitstapte. De planning was om donderdag naar huis te gaan maar het Ghanese noodlot sloeg toe: welkom buikloop... daarnaast had ik niet goed gekeken wanneer de bus vertrok, dus zou ik het sowieso niet meer in 1 dag halen. Dus ben ik lekker nog een dagje opgetrokken met mijn reismatties uit Friesland!
Deze week hebben we echt zoveel dingen gedaan, dat ik met mijn 'gevoel voor taal' het niet voor elkaar ga krijgen alles te vertellen! Hier komt dan de samenvatting, wat ook niet een van mn sterkste punten is, we gaan het gewoon zien :)
Woensdag heb ik de tro-tro (een taxibusje voor ten minste 12 mensen) en de bus genomen naar Takoradi om daar Grytsje en Mirjam te treffen. Ik had hen al leren kennen in Berekum en voor hun was dit de laatste week. Samen zijn we vanaf Takoradi naar de Green Turtle lodge gereden op de slechtste weg die ik tot nu toe gezien heb hier in Ghana. Wat een drama! Uiteindelijk heb ik maar gevraagd of hij in het donker toch even ze lichten aan wilde doen, want 80 km/uur (denk ik, de snelheidsmeter deed het niet) in het donker een bocht ingaan was toch wat te spannend. Hier nemen ze genoegen met wat getoeter voor de bocht om te laten weten dat je eraan komt, maar zelf heb ik daar niet zo vertrouwen in!
Toen hebben we 2 dagen heerlijk doorgebracht in de zon aan het strand, met superlekker eten. Geinspireerd door de 2 Engelse eigenaren, dus het leek weer wat op Europees eten, yes! Natuurlijk wel gigantisch verbrand in m'n nek, het enige was ik was vergeten.
Van de Green Turtle Lodge zijn we doorgereisd naar het kustplaatsje waar we kennis hebben gemaakt met Ghanese gastvrijheid. De eerste avond vroegen we aan 2 jongens waar we wat eten konden halen, die jongens hebben we totdat we weggingen niet meer van ons af kunnen schudden!
In Elmina hebben we toen met onze Ghanese 'vrienden' St. George Castle bezocht. Een oud slavenfort dat voornamelijk in handen in geweest van de Nederlanders. Echt super interessant om te zien wat onze voorouders hier allemaal hebben uitgespookt. Nederlandse plaquetten op de muur en in de stad zie je ook nog wat NL'se architectuur terug als je goed kijkt. Het meest bijzondere was, dat de gids het niet over schuld van de Nederlanders had, maar dat we er met z'n allen van moeten leren. Zodat het nooit weer gebeurt, iets wat ik niet geheel verwacht had. Na een gehele lunch te hebben betaald voor niet ons 3en maar 5en zijn we toch maar naar huis gegaan om wat rust te krijgen!
Volgende dag fris en fruitig op de boot gestapt, en door de haven van Elmina gepeddelt met zo'n schattig houten bootje. Ook een hele ervaring, voornamelijk omdat de Ghanese jongens met hun grote praatjes waren begonnen.
Hou je vast:
DO NOT TRY THIS AT HOME, IT IS NOT SAFE
De laatste 2 dagen hebben we vrij weinig uitgespookt, vooral boeken gelezen. Met zoveel vrije tijd ben ik toch nog maar voor een tweede keer de Twilight Saga gaan lezen, ze worden steeds 'beter'...!
Verder wil ik iedereen bedanken die z'n bedje heeft aangeboden, ik laat nog wel weten wat het gaat worden, haha!
Liefs Veerle
Deze week hebben we echt zoveel dingen gedaan, dat ik met mijn 'gevoel voor taal' het niet voor elkaar ga krijgen alles te vertellen! Hier komt dan de samenvatting, wat ook niet een van mn sterkste punten is, we gaan het gewoon zien :)
Woensdag heb ik de tro-tro (een taxibusje voor ten minste 12 mensen) en de bus genomen naar Takoradi om daar Grytsje en Mirjam te treffen. Ik had hen al leren kennen in Berekum en voor hun was dit de laatste week. Samen zijn we vanaf Takoradi naar de Green Turtle lodge gereden op de slechtste weg die ik tot nu toe gezien heb hier in Ghana. Wat een drama! Uiteindelijk heb ik maar gevraagd of hij in het donker toch even ze lichten aan wilde doen, want 80 km/uur (denk ik, de snelheidsmeter deed het niet) in het donker een bocht ingaan was toch wat te spannend. Hier nemen ze genoegen met wat getoeter voor de bocht om te laten weten dat je eraan komt, maar zelf heb ik daar niet zo vertrouwen in!Toen hebben we 2 dagen heerlijk doorgebracht in de zon aan het strand, met superlekker eten. Geinspireerd door de 2 Engelse eigenaren, dus het leek weer wat op Europees eten, yes! Natuurlijk wel gigantisch verbrand in m'n nek, het enige was ik was vergeten.
In Elmina hebben we toen met onze Ghanese 'vrienden' St. George Castle bezocht. Een oud slavenfort dat voornamelijk in handen in geweest van de Nederlanders. Echt super interessant om te zien wat onze voorouders hier allemaal hebben uitgespookt. Nederlandse plaquetten op de muur en in de stad zie je ook nog wat NL'se architectuur terug als je goed kijkt. Het meest bijzondere was, dat de gids het niet over schuld van de Nederlanders had, maar dat we er met z'n allen van moeten leren. Zodat het nooit weer gebeurt, iets wat ik niet geheel verwacht had. Na een gehele lunch te hebben betaald voor niet ons 3en maar 5en zijn we toch maar naar huis gegaan om wat rust te krijgen!Volgende dag fris en fruitig op de boot gestapt, en door de haven van Elmina gepeddelt met zo'n schattig houten bootje. Ook een hele ervaring, voornamelijk omdat de Ghanese jongens met hun grote praatjes waren begonnen.
Hou je vast:
DO NOT TRY THIS AT HOME, IT IS NOT SAFE
- Als je warme cola drinkt, met nog een extra grote kop suiker. Dan kan je een ongewenste zwangerschap afbreken, zolang deze niet ouder is dan 4 maanden...
- Warme cola met maggie bouillonblokjes is dodelijk..
- Als er een speciale vogel overvliegt en je wappert met je vingers, dan worden je nagels schoon..
De laatste 2 dagen hebben we vrij weinig uitgespookt, vooral boeken gelezen. Met zoveel vrije tijd ben ik toch nog maar voor een tweede keer de Twilight Saga gaan lezen, ze worden steeds 'beter'...!
Verder wil ik iedereen bedanken die z'n bedje heeft aangeboden, ik laat nog wel weten wat het gaat worden, haha!
Liefs Veerle
dinsdag 14 juni 2011
Cape Coast here I come!
Al mijn derde week is weer aangebroken en deze week is een week van eersten.
Gister hebben we een hele drukke dag op de OK gehad, toen ik thuis kwam was ik compleet gesloopt! Heel veel interessante dingen gezien, jammer genoeg ook minder leuke dingen. Een onverzekerde patient werd eindelijk geopereerd aan zijn buik en terwijl hij aan het uitslapen was bleek het toch niet goed met hem te gaan. Na een half uur vereende krachten, moesten we de man toch laten gaan. En dat terwijl hij pas rond de dertig was! Daarnaast had hij geen levensbedreigende problemen, maar was zijn operatie uitgesteld omdat hij niet verzekerd was. Dat zijn de kanten van Afrika die je het liefste niet ziet, maar er wel zijn. Je helpt waar je kan, maar soms is dat ook niet genoeg.
Gelukkig had ik na het werk wat om me op te vrolijken, toen ik met Linda, een van mijn huisgenoten, onze jurkjes gingen ophalen. Zelf had ik een meer traditionele stof met rok en top. Hij zit helemaal prima en dat voor omgerekend 15 euro en dan mag je alles zelf uitkiezen! Ik ben er wel achtergekomen dat, als je wilt dat jouw jurkje er precies zo uit ziet als op de foto je dan toch Afrikaanse billen en borsten moet hebben!
Morgen vertrek ik richting de kust om met 2 Nederlandse studenten,die ook hier in Berekum hebben gezeten, te gaan reizen. Van plan zijn we om eerst een paar dagen aan het strand te liggen in Takoradi en daarna Cape Coast te gaan bezoeken. Ergens tussendoor zullen we na een betrouwbare tip ook nog Kakum National Park bezoeken waar je op 40m hoogte over bruggen kan lopen. Ik heb geen hoogtevrees, hopelijk zal die nu ook niet verschijnen!
Verder heb ik nog een vraag aan jullie lezers. Als ik terugkom zal ik waarschijnlijk wat vrienden mee terug nemen:
Gister hebben we een hele drukke dag op de OK gehad, toen ik thuis kwam was ik compleet gesloopt! Heel veel interessante dingen gezien, jammer genoeg ook minder leuke dingen. Een onverzekerde patient werd eindelijk geopereerd aan zijn buik en terwijl hij aan het uitslapen was bleek het toch niet goed met hem te gaan. Na een half uur vereende krachten, moesten we de man toch laten gaan. En dat terwijl hij pas rond de dertig was! Daarnaast had hij geen levensbedreigende problemen, maar was zijn operatie uitgesteld omdat hij niet verzekerd was. Dat zijn de kanten van Afrika die je het liefste niet ziet, maar er wel zijn. Je helpt waar je kan, maar soms is dat ook niet genoeg.
Gelukkig had ik na het werk wat om me op te vrolijken, toen ik met Linda, een van mijn huisgenoten, onze jurkjes gingen ophalen. Zelf had ik een meer traditionele stof met rok en top. Hij zit helemaal prima en dat voor omgerekend 15 euro en dan mag je alles zelf uitkiezen! Ik ben er wel achtergekomen dat, als je wilt dat jouw jurkje er precies zo uit ziet als op de foto je dan toch Afrikaanse billen en borsten moet hebben!Morgen vertrek ik richting de kust om met 2 Nederlandse studenten,die ook hier in Berekum hebben gezeten, te gaan reizen. Van plan zijn we om eerst een paar dagen aan het strand te liggen in Takoradi en daarna Cape Coast te gaan bezoeken. Ergens tussendoor zullen we na een betrouwbare tip ook nog Kakum National Park bezoeken waar je op 40m hoogte over bruggen kan lopen. Ik heb geen hoogtevrees, hopelijk zal die nu ook niet verschijnen!
Verder heb ik nog een vraag aan jullie lezers. Als ik terugkom zal ik waarschijnlijk wat vrienden mee terug nemen:
- Patient, die vroeg of ik haar mee wilde nemen
- Nurse Grace, we zijn best friends
- William, operatie assistent die nu mijn vriendje is, omdat ik er nog geen had EN dat kan echt niet!
donderdag 9 juni 2011
Er zit een aap op je rug
Vandaag geen foto's op een na, want de datacard van het internet gaat wel heel snel. Mede dankzij mijn foto's online. De mensen met Facebook zullen deze foto wellicht al gezien hebben, maar voor degene die wat minder hebben met sociale media bij deze:
Nadat ik het vorige bericht had gepost, kwamen we richting de markt langs een vrouw die het niet erg vond dat we haar kind even op de rug kregen om te proberen. Belangrijker nog, het kind vond het ook allemaal prima. Zoals altijd stroomt de hele wijk toe, want ze vinden het prachtig dat we interesse tonen.
Maandag ben ik begonnen op Operation Theatre. Het gebouw waar de 3 operatiekamers zijn en waar dan ook geopereerd wordt. Ik ben in NL nog niet zo vaak op de OK geweest, maar ik kan met 100% zekerheid zeggen dat het totaal anders is dan in NL. 2 operatiekamers liggen aan elkaar, de tafels gescheiden door een oude doek zodat er nog enig gevoel van privacy en hygiene zou moeten zijn. De deuren naar de OK's komen rechtstreeks uit op de gang en iedereen loopt naar binnen en buiten wanneer ze daar zin in hebben. 's Ochtends is het wachten op de patienten die geopereerd moeten worden. Wat vaak niet geheel soepel verloopt. Als de patienten er dan uiteindelijk zijn, worden ze op de OK-tafel neergelegd en liggen ze geregeld een kwartier tot een half uur te wachten voordat er wat gaat gebeuren. Dan komt langzaam iedereen binnengestroomt, en begint het staren naar de patient. Er zijn hier redelijk wat Ghanese studenten, die worden opgeleid tot operatie-assistent, die meekijken met de operatie. Wat tot gevolg heeft, dat de OK volstaat met 15 mensen. Maar dat is Ghana, en daar wen je snel aan, zoals met alle andere dingen.
Ook zijn dit weekend 2 Duitse artsen aangekomen, 1 gynaecoloog en 1 algemene chirurg. Heel chill, want daar kan ik volop mee meekijken en al mijn vragen stellen. Maandag heb ik gelijk meegekeken met de eerste paar keizersnedes. Een Ghanees huwelijk is, volgens de meeste Ghaneze mannen, pas een goed huwelijk als elke nacht de liefde bedreven wordt. Daarnaast zijn de meesten hier zeer christelijk, dus bijna geen anticonceptie. Met als gevolg een hoeveelheid bevallingen waar je helemaal gek van wordt, stelletje konijnen!! Toch is het onzettend leuk om mee te kijken. Enigszins nerveus vroeg ik vanochtend aan de Duitse arts of ik hem vandaag mocht assisteren. Ja, geen probleem! Toen was het wachten op de eerste operatie. Eerste was een man met een peritoneum fistel, maakt niet uit wat dat is, want ik heb alleen maar een klem vastgehouden. Toen was het allemaal weer klaar! Het hoogtepunt van de dag kwam een half uur later, toen er al een sectio (keizersnede) bezig was en er een andere vrouw klaar lag.
Geen andere dokter in de zaal....neee? Dokter Franken, aantreden voor sectio!!
Na een kleine 5-10 minuten kwam een jongen ter wereld! Echt een onwijs toffe ervaring, en het smaakt naar meer! Gelukkig zijn hier genoeg sectio's per dag. Dus wellicht kan ik bij de volgende een wat grotere rol spelen. Verder heb ik deze week niet meer gehecht, aangezien er niemand was om te hechten. Ik heb nog een poging gedaan assistentes tegen elkaar op te zetten, zodat er klappen zouden vallen en ik wat te hechten zou hebben. Maar het fenomeen sarcasme kennen de meesten niet, dus ik kreeg hier en daar wat vreemde blikken en wat ik nou precies bedoelde. Zaterdag is hier voor ons normaal een vrije dag, maar ik kreeg van een betrouwbare bron te horen dat op vrijdag veel boeren naar de Emergency Ward toekomen om gehecht te worden, dus daar ben ik komende zaterdag dan ook te vinden.
Gister hebben we op de markt stoffen gekocht om jurken te laten maken. De studenten worden wel vaker uitgenodigd voor een bruiloft of feest. Waar verwacht wordt dat je als vrouw in een rok of jurk komt. Duidelijk is dat ik, met een beperking in wat ik mee kon nemen, geen jurkjes heb meegenomen. Dus maandag kan ik mijn eerste traditionele rok met top ophalen, voor maar 30 Cedi, wat overeenkomt met €15. Ik ben benieuwd, als het wat is laat ik nog wel wat meer maken! Volgende week woensdag ga ik met 2 studenten naar de kust om een weekje rond te reizen, zo hoef ik niet in mijn een te reizen en kan ik toch wat leuke dingen zien! Daarvoor zal ik zeker nog een keer posten, maar dan even een week niet!
Liefs Veerle
Maandag ben ik begonnen op Operation Theatre. Het gebouw waar de 3 operatiekamers zijn en waar dan ook geopereerd wordt. Ik ben in NL nog niet zo vaak op de OK geweest, maar ik kan met 100% zekerheid zeggen dat het totaal anders is dan in NL. 2 operatiekamers liggen aan elkaar, de tafels gescheiden door een oude doek zodat er nog enig gevoel van privacy en hygiene zou moeten zijn. De deuren naar de OK's komen rechtstreeks uit op de gang en iedereen loopt naar binnen en buiten wanneer ze daar zin in hebben. 's Ochtends is het wachten op de patienten die geopereerd moeten worden. Wat vaak niet geheel soepel verloopt. Als de patienten er dan uiteindelijk zijn, worden ze op de OK-tafel neergelegd en liggen ze geregeld een kwartier tot een half uur te wachten voordat er wat gaat gebeuren. Dan komt langzaam iedereen binnengestroomt, en begint het staren naar de patient. Er zijn hier redelijk wat Ghanese studenten, die worden opgeleid tot operatie-assistent, die meekijken met de operatie. Wat tot gevolg heeft, dat de OK volstaat met 15 mensen. Maar dat is Ghana, en daar wen je snel aan, zoals met alle andere dingen.
Ook zijn dit weekend 2 Duitse artsen aangekomen, 1 gynaecoloog en 1 algemene chirurg. Heel chill, want daar kan ik volop mee meekijken en al mijn vragen stellen. Maandag heb ik gelijk meegekeken met de eerste paar keizersnedes. Een Ghanees huwelijk is, volgens de meeste Ghaneze mannen, pas een goed huwelijk als elke nacht de liefde bedreven wordt. Daarnaast zijn de meesten hier zeer christelijk, dus bijna geen anticonceptie. Met als gevolg een hoeveelheid bevallingen waar je helemaal gek van wordt, stelletje konijnen!! Toch is het onzettend leuk om mee te kijken. Enigszins nerveus vroeg ik vanochtend aan de Duitse arts of ik hem vandaag mocht assisteren. Ja, geen probleem! Toen was het wachten op de eerste operatie. Eerste was een man met een peritoneum fistel, maakt niet uit wat dat is, want ik heb alleen maar een klem vastgehouden. Toen was het allemaal weer klaar! Het hoogtepunt van de dag kwam een half uur later, toen er al een sectio (keizersnede) bezig was en er een andere vrouw klaar lag.
Geen andere dokter in de zaal....neee? Dokter Franken, aantreden voor sectio!!
Na een kleine 5-10 minuten kwam een jongen ter wereld! Echt een onwijs toffe ervaring, en het smaakt naar meer! Gelukkig zijn hier genoeg sectio's per dag. Dus wellicht kan ik bij de volgende een wat grotere rol spelen. Verder heb ik deze week niet meer gehecht, aangezien er niemand was om te hechten. Ik heb nog een poging gedaan assistentes tegen elkaar op te zetten, zodat er klappen zouden vallen en ik wat te hechten zou hebben. Maar het fenomeen sarcasme kennen de meesten niet, dus ik kreeg hier en daar wat vreemde blikken en wat ik nou precies bedoelde. Zaterdag is hier voor ons normaal een vrije dag, maar ik kreeg van een betrouwbare bron te horen dat op vrijdag veel boeren naar de Emergency Ward toekomen om gehecht te worden, dus daar ben ik komende zaterdag dan ook te vinden.
Gister hebben we op de markt stoffen gekocht om jurken te laten maken. De studenten worden wel vaker uitgenodigd voor een bruiloft of feest. Waar verwacht wordt dat je als vrouw in een rok of jurk komt. Duidelijk is dat ik, met een beperking in wat ik mee kon nemen, geen jurkjes heb meegenomen. Dus maandag kan ik mijn eerste traditionele rok met top ophalen, voor maar 30 Cedi, wat overeenkomt met €15. Ik ben benieuwd, als het wat is laat ik nog wel wat meer maken! Volgende week woensdag ga ik met 2 studenten naar de kust om een weekje rond te reizen, zo hoef ik niet in mijn een te reizen en kan ik toch wat leuke dingen zien! Daarvoor zal ik zeker nog een keer posten, maar dan even een week niet!
Liefs Veerle
zondag 5 juni 2011
Scotch the low
Mijn eerste week zit er nu al weer op! Wat gaat de tijd snel als je het naar je zin hebt!
Volgens mij heb ik nog nooit zoveel verschillende indrukken gekregen in 1 week. De mensen hier zijn zo ontzettend aardig. Als je ze wat vraagt laten ze het liefst alles vallen waar ze mee bezig zijn om je te helpen. Nemen je overal mee naartoe en zijn altijd enthousiast. Dat is echt een groot verschil met de rest van de wereld, waar iedereen haast heeft en meer aan zichzelf denkt dan aan een ander.
Het ziekenhuis hier werkt totaal anders dan in Nederland. Als je op een van de afdelingen ligt opgenomen, moeten je familieleden je wassen, verzorgen en eten brengen. Doen ze dat niet dan heb je pech. Zusters zijn er alleen voor het medische gedeelte, en dat is soms zelfs vrij weinig! Verder kennen ze het woord ethiek totaal niet. Je hoeft je niet voor te stellen aan de patiënt, en vertellen wat je gaat doen wordt ook niet gedaan. Vragen of je een foto van iets medisch mag maken doe je wel, maar de nurse zegt dan gelijk dat het toch wel oke is, zonder het de patient te vragen. Dat is zeker wel even wennen, maar dat gaat snel! Een van de meest bizarre regels die ze hier hanteren is dat het goedkoper is om naast het bed te gaan liggen als je geen geld hebt om het bed te betalen. En als je je rekening niet kan betalen, omdat je niet verzekerd bent dat je dan in het ziekenhuis moet blijven totdat je het wel kan betalen. De reden hiervoor is dat het ziekenhuis anders geen geld ziet.
 |
| Females Ward |
Deze week heb ik nog niet heel veel gedaan in het ziekenhuis vooral wennen aan het klimaat en de omgeving. Donderdag heb ik geregeld dat ik volgende week op de operatiekamer mee kan gaan kijken, dus ik ben nietsvermoedend op vrijdag naar Dr. Minta gelopen om dit alles te bespreken. Toen bleek dat er van een bespreking geen sprake was, maar dat er al een patiënt klaar lag met een jaap van 12 cm in zijn onderbeen. Of ik dat even kon hechten….. Toen heb ik mijn eerste 9 hechtingen mogen zetten!! Samen met Boni(face), een operatie assistent. Echt onwijs gaaf!!
Verder hebben we deze week Laurens uitgezwaaid, een van de NL’se studenten die klaar was met zijn stage en rond ging reizen. ’s Avonds naar een lokaal café geweest, Scotch the low. Heerlijk een biertje gedronken en de heupen een beetje losgegooid. Alle Ghanezen hadden de avond van hun leven, want het zag er niet uit! Houterige NL’ders die Afrikaans proberen te dansen. Gister hadden we vrij en zijn we naar Sunyani gereden met een trotro. Dat is vaak een Ford busje waar je met z’n 12en of meer inzit en die pas weggaat als hij vol is. Een leuke ervaring! In Sunyani hebben we het Eusbett hotel bezocht en de hele dag aan het zwembad gelegen, genieten! Daar waren ook 2 studenten naartoe gekomen vanuit Techiman, wat iets verderop ligt. De avond hebben we geëindigd met een heerlijke pizza. Teruggekomen in Berekum werden we weer gebeld door Boni, of we een biertje gingen drinken. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen. Weer naar Scotch the low. Ze hebben ons weer geprobeerd te leren dansen, wat nu weer wat beter ging. Als je hier een biertje besteld krijg je een bierfles van 625ml! Ik had er gister 2 op en betaald uiteindelijk 3.80 Cedi, wat overeenkomt met €1,9. Duur kan je het dus niet noemen.
Een van ons zag een vrouw lopen met een baby op haar rug en is toen naar haar toe gelopen en vroeg of ze haar baby even op de rug mocht, hangend in zo’n doek die aan de voorkant is vastgebonden. Tot onze verbazing vond ze het geen probleem, alleen de baby begon keihard te krijsen! Daarna kreeg ze te horen dat als ze weer naar Nederland ging even langs moest komen, want dan mocht ze de baby meenemen. Zo gaat dat hier, ze willen allemaal naar Nederland, want dat staat voor en betere toekomst.Op de terugweg hebben we langs de weg een broodje gebakken ei gehaald, niet hetzelfde als de Vrijheid in Den Haag, maar lekker is het zeker.
Vanmiddag gaan we naar de markt, waar ik nog kleding ga kopen, omdat ik voornamelijk lange mouwen voor 's avonds en werk heb meegenomen. Terwijl we overdag onze vrije tijd in korte kleding doorbrengen. Ik heb wat instellingen veranderd, dat iedereen die dat wilt reacties kan plaatsten onderaan de berichten die ik post. Daarnaast stuur ik wel eens smsjes naar Nederland, maar volgens mij komtvrij weinig aan, dus mailen is makkelijker!
Tot snel! Liefs Veerle
woensdag 1 juni 2011
Snelle update!
Mijn Ghanese nummer is +233207360691. Ik betwijfel of alles aan zal komen, weet ook niet of al mijn smsjes aankomen. Ik heb nu enigszins vast internet dus mailen kan ook!
Vandaag voor het eerst de overdracht gehad en op de females ward een ronde gelopen. Van alles gezien en op dit moment kom ik nog redelijk mee qua kennis. In het ziekenhuis hier is het voornamelijk alles of niets. Of je krijgt gelijk alle verantwoordelijkheid en ze kijken niet naar je om of je loopt met hun mee/achter hun aan. Ik kies voor het laatste, want denk niet dat ik iemand zal genezen als ik in de bushbush word losgelaten! Nu hebben we even pauze en eten we een eitje. Dadelijk gaan we de poli draaien, ik ben benieuwd.. Snel meer!
Vandaag voor het eerst de overdracht gehad en op de females ward een ronde gelopen. Van alles gezien en op dit moment kom ik nog redelijk mee qua kennis. In het ziekenhuis hier is het voornamelijk alles of niets. Of je krijgt gelijk alle verantwoordelijkheid en ze kijken niet naar je om of je loopt met hun mee/achter hun aan. Ik kies voor het laatste, want denk niet dat ik iemand zal genezen als ik in de bushbush word losgelaten! Nu hebben we even pauze en eten we een eitje. Dadelijk gaan we de poli draaien, ik ben benieuwd.. Snel meer!
Obruni
Snel even een update vanuit Berekum! Hier is het nu 11uur 's avonds! Vandaag na een 2 dagen reizen in Berekum aangekomen. Het is hier echt super! Overal ruikt het naar houtvuurtjes en zie je mensen rondlopen, werken en vooral slapen! Als er even niks te doen is, leggen ze hun hoofd neer en gaan de oogjes dicht. Het weer valt nog mee, zolang je niet te druk doet (ja, het lukt me redelijk) dan valt alles mee.
Ik werd verrast met 3 andere NL'se huisgenoten vanuit het Radboud ziekenhuis. We hebben met z'n 4en een eigen keuken, douche en woonkamer met 4 slaapkamers uitgerust met een fan aan het plafond. We hebben ongeveer 4 uur per dag stromend water, de rest wordt uit watertonnen gehaald. Ik heb al heerlijk gegeten, alhoewel maar 1 gerecht Ghanees was. De rest bestond uit gebakken kip met rijst en een pizza :)
Vanmiddag zijn we de stad in gegaan omdat een van m'n huisgenoten haar haar liet invlechten. Gelijk was Afrikaans geleerd, volgens mij heet de taal Twie. Zo spreek je het in ieder geval uit. Iedereen noemt ons Obruni, wat betekent: blank. Zoals verwacht komt iedereen op je af om naar je te zwaaien en te lachen. Zelfs de kleine peuters worden op je afgestuurd, die dan wel keihard beginnen te huilen als je naar ze zwaait en heel hard wegrennnen, omdat ze nog nooit een blanke hebben gezien!
Ik ga nu m'n bed in, morgen om half 8 de overdracht! Als ik mijn huisgenootjes mag geloven liggen er een paar extreme gevallen op de afdeling, zoals ik al enigszins verwacht had! Ben benieuwd..Zal de foto's niet online posten, maar voor de medical nerds onders ons moet je ze maar een keer komen bekijken ;)
Hier kun je alle foto's bekijken die ik upload!
https://picasaweb.google.com/franken.vcs/VeerleInGhana
Liefs Veerle
Ik werd verrast met 3 andere NL'se huisgenoten vanuit het Radboud ziekenhuis. We hebben met z'n 4en een eigen keuken, douche en woonkamer met 4 slaapkamers uitgerust met een fan aan het plafond. We hebben ongeveer 4 uur per dag stromend water, de rest wordt uit watertonnen gehaald. Ik heb al heerlijk gegeten, alhoewel maar 1 gerecht Ghanees was. De rest bestond uit gebakken kip met rijst en een pizza :)
Vanmiddag zijn we de stad in gegaan omdat een van m'n huisgenoten haar haar liet invlechten. Gelijk was Afrikaans geleerd, volgens mij heet de taal Twie. Zo spreek je het in ieder geval uit. Iedereen noemt ons Obruni, wat betekent: blank. Zoals verwacht komt iedereen op je af om naar je te zwaaien en te lachen. Zelfs de kleine peuters worden op je afgestuurd, die dan wel keihard beginnen te huilen als je naar ze zwaait en heel hard wegrennnen, omdat ze nog nooit een blanke hebben gezien!
Ik ga nu m'n bed in, morgen om half 8 de overdracht! Als ik mijn huisgenootjes mag geloven liggen er een paar extreme gevallen op de afdeling, zoals ik al enigszins verwacht had! Ben benieuwd..Zal de foto's niet online posten, maar voor de medical nerds onders ons moet je ze maar een keer komen bekijken ;)
Hier kun je alle foto's bekijken die ik upload!
https://picasaweb.google.com/franken.vcs/VeerleInGhana
Liefs Veerle
zondag 29 mei 2011
McDonalds
Nu is er dan echt geen weg meer terug! Ik ben een half uurtje geleden door de douane gegaan, nadat ik van het afscheidscommittee heel veel afscheidsknuffels had gekregen.
Op weg naar schiphol vroeg maaike of ik een burger ging eten bij de burgerking. Dat bracht mij op t idee toch maar wat te eten, aangezien ik niet weet wat ik de komende 2 maanden zal gaan eten. Dus heb ik maar bij de mac een een burger met frietjes gehaald, wellicht het laatse veilige vlees voor een lange tijd!
Over enkele seconden ga ik door de bodyscan. Dus ik vertel later verder!
.
Op weg naar schiphol vroeg maaike of ik een burger ging eten bij de burgerking. Dat bracht mij op t idee toch maar wat te eten, aangezien ik niet weet wat ik de komende 2 maanden zal gaan eten. Dus heb ik maar bij de mac een een burger met frietjes gehaald, wellicht het laatse veilige vlees voor een lange tijd!
Over enkele seconden ga ik door de bodyscan. Dus ik vertel later verder!
.
vrijdag 27 mei 2011
42 uur voor vertrek
Vrijdagochtend 27 mei 11.00 uur:
Als je dan het laatste tentamen heb gemaakt van dit studiejaar, heb je echt geen excuus meer om je met andere dingen bezig te houden dan de reis naar Ghana. Het helpt natuurlijk ook niet dat je de hele week al slecht slaapt door de zenuwen naast het studeren van half 10 's ochtends tot 11 uur 's avonds. Vandaag zijn de laatste dingen ingekocht, alhoewel ik waarschijnlijk morgen alsnog de stad in moet, omdat ik toch nog de helft vergeten ben.
Dan blijft er niks anders over dan mijn rugzak in te pakken. Dezelfde tas heb ik in 2008 gebruikt voor een week in Zwitserland, toen ik in 1 dag van 1340m naar 2940m moest lopen/klimmen. Toen was hij topzwaar, omdat ik me niet kon voorstellen dat je in een week maar met 3 shirts toe kon. Nu hoef ik geen 1500m te klimmen op een dag, maar is het 30°C met een luchtvochtigheid van 61%. Niet helemaal hetzelfde, maar het resultaat zal hetzelfde zijn: gebroken aankomen op mijn bestemming.
Om dit nu voor te zijn heb ik de hulp ingeschakeld van mijn moeder, om nog enigszins een keuze te kunnen maken tussen wat wel en wat niet mee moet. Hopelijk gaat het lukken, maar op dit moment ziet het er zo uit:
Ik heb nog ongeveer 42 uur om alle zaken op een rijtje te zetten. Op dit moment heb ik er alle vertrouwen in! Zenuwachtig ben ik zeker, maar van alle kanten krijg ik te horen dat dit de mooiste ervaring van mijn leven gaat worden. Dat zal ik dan maar geloven hè?
Zo snel mogelijk post ik mijn Ghanese nummer, voor de mensen die me beloofd hebben mij te zullen gaan stalken! Vanavond snel nog even een 'afscheidsdrankje' doen met de club en daarna zal alles in vogelvlucht gaan, althans dat zeggen ze als je ergens naar uitkijkt!
Hopelijk kan ik jullie ook laten weten dat dit daadwerkelijk de beste ervaring van mijn leven is, zo niet dan heb ik een open ticket terug en gaan we snel een terrasje pakken in de zon. En praten over hoe fijn en luxueus de Westerse wereld wel niet is! ;)
Liefs Veerle
Abonneren op:
Posts (Atom)